Weszła do sali balowej i
od razu spojrzała na wielki żyrandol zwisający z sufitu. Znajdował się kilka
metrów od niej i ciężko było dostrzec szczegóły, ale wydawał się zbyt cienki,
jakby ledwo istniał. Starała przyjrzeć mu się dokładniej i udało jej się spostrzec,
że był zbudowany z kości. Gwałtownie przeniosła wzrok na niższy poziom i
dostrzegła tańczące szkielety. Wszystkie wirowały w tańcu, samotnie. Każdy
zdawał się trzymać jakiegoś partnera, ale nikogo oprócz nich tak naprawdę tam
nie było.
Ruszyła przed siebie i
wpadła w błędny wir. Zaczęła tańczyć z każdym po kolei, wybijając rytm swoimi
ruchami. Nie grała żadna muzyka, dźwięk nie dochodził znikąd. Dziewczyna
poruszała się z gracją i lekkością, a postać ją prowadząca zdawała się dobrze
dotrzymywać jej tempa. Kościste palce jedynie muskały zdrową dłoń, czuć było
jednak pewny chwyt.
Wtem poczuła, że partner
ją puszcza i przed jej oczami stanął kelner – zbudowany identycznie jak
poprzednia postać. Trzymał w dłoni tacę, na której stały kieliszki ze
szkarłatnym napojem w środku. Jeden z nich został szybko wepchnięty w jej dłoń,
lecz nie zdążyła go złapać i szkło upadło na ziemię. Rozprysło się po podłodze,
a napój zaczął rozlewać się i tworzyć kształt. Po chwili powstało z niego serce
i dziewczyna poczuła, że coś delikatnie ukłuło ją w jej własne. Spojrzała
szybko przed siebie i zobaczyła, że kelner dawno znikł jej z oczu.
Ktoś z tyłu chwycił jej
dłoń i znów porwał do tańca. Kościste palce ledwo trzymały jej zdrowe ciało – skóra
zdawała się pomału ciążyć na delikatnej powłoce części ciała partnera. Szybko więc
wypuścił ją z objęć, ale inny zdążył się już nią zaopiekować. Wirowała w tańcu,
a jej długa, czarna suknia przypominała rozłożone skrzydła wrony lub płaszcz
samej śmierci. Peleryna o tym samym kolorze dodawała dziewczynie powagi i
zakrywała ciało, gdy ta zbyt szybko się obróciła. Pokazywała innym tylko to, co
chciała.
Partner zakręcił nią z
całej siły tak, że obróciła się wokół własnej osi kilka razy. W jednej chwili opadła
na kolana i rozłożyła ręce na boki. Czarna suknia oraz peleryna spłynęły po
niej na ziemię i utworzyły wokół czarną przestrzeń, która zdawała się
powiększać z każdą chwilą.
Dziewczyna zamknęła oczy
i spuściła głowę. Poczuła serce, które biło jej młotem w piersi i gwałtownie
wstała. Pobiegła przed siebie i wspięła się na samą górę białych schodów, które
przed nią wyrosły. Na końcu jednak znajdowała się nicość. Spojrzała na nią, po
czym odpięła pelerynę, która pofrunęła i została wessana przez pustkę. Wzięła
leżący obok na szafce nóż i rozcięła sukienkę, z pozostałymi częściami ubioru zrobiła
to samo. Wszystko znikło w nicości znajdującej się zaledwie o krok od niej.
Przejechała nożem po
skórze, od stóp do głów, nie odrywając go ani na chwilę. Zrzuciła swoją
zniszczoną powłokę i spojrzała na nowe ciało. Stwierdziła, że jej szkielet jest
najlepszym, w co kiedykolwiek się przyodziała.
