Dyskusje

Czasem nachodzą mnie różne myśli i chciałabym gdzieś je wylewać, podejmując przy okazji kwestie natury filozoficznej czy egzystencjalnej. Ta strona powstała właśnie po to. Tytuł wskazuje na to, co Wy możecie robić w tej sprawie, czyli wyrażać swoje zdanie. Możecie wszędzie, pod każdym postem, lecz to miejsce jest przeznaczone głównie do wspólnych rozmów oraz przemyśleń. Tak więc - zapraszam!



Samotność - urojenie czy prawda?

Nie można jednoznacznie zdefiniować tego słowa. To pojęcie nie istnieje jako coś, co da się wyjaśnić na konkretnym przykładzie, powielając schemat działania, ponieważ takowego nie posiada. Żaden z ludzkich stanów nie opiera się na koncepcie, który poprzedzałby konkretne działania czy uczucia. Wszystko dzieje się spontanicznie lub jest wynikiem wcześniejszych wydarzeń, które w jakiś sposób mogły, ale nie musiały się ze sobą wiązać.

Kim jednak jest człowiek samotny? Odludkiem, nie mającym możliwości liczyć na ani jedną pomocną dłoń czy osoba obracająca się w towarzystwie tak wielu osób, że właściwie żadnej z nich nie jest w stanie nazwać bliską, godną zaufania?  W obu przypadkach to prawda. Dla każdego z nas samotność może być czymś zupełnie innym. Mamy prawo definiować to słowo na własny sposób. Jednak czy zmuszeni jesteśmy wierzyć każdemu, kto próbuje nam udowodnić swój stan, popierając go przykładami, niekoniecznie sensownymi czy zgodnymi z prawdą?

Wielu z nas lubi tłumaczyć swoje samopoczucie w dosyć zawiły sposób. Często omijamy prawdę szerokim łukiem, bojąc się z nią skonfrontować, a także tego, co pomyślą lub powiedzą o nas inni. Zamykamy się w sobie, co w pewnym sensie może powodować u nas nasilanie się poczucia samotności, alienacji. Niekiedy mamy ochotę pozostać w tym stanie, ponieważ wtedy czujemy się dobrze, bezpiecznie, pewnie – na swoim miejscu. Nie chcemy zmieniać środowiska i podświadomie wiemy, że nie jest to do końca zdrowe podejście, ale tak po prostu jest lepiej, zostać samemu. Istnieją również przypadki odwrotne, kiedy nie chcemy dłużej wieść takiego życia, w samotności, i pragniemy wyjść do ludzi. Wtedy niemalże na gwałt szukamy jakieś bratniej duszy, która byłaby w stanie nas zrozumieć i chcieć poświęcać nam swoją uwagę. Niekiedy się udaje, a niekiedy kończy się to jeszcze gorzej niż powinno. Człowiek uświadamia sobie, że nie jest w stanie złapać wspólnego języka praktycznie z nikim, choć bardzo się stara i zależy mu na jakimkolwiek kontakcie.

Samotność również kojarzona jest ze stanem, w którym nasze życie opuszcza jedna lub więcej ważnych, zaufanych osób lub zwyczajnie tych, które coś do niego wnosiły. Wtedy czuć wewnątrz coś na kształt pustki, bezdennej studni, z której nie da się wyjść. Przecież ktoś był zawsze, na każde zawołanie, a teraz znikł, nie zostawiając po sobie niekiedy nawet najmniejszego śladu. Taka samotność jest o tyle gorsza, że człowiek nie może sobie jej wmówić, ponieważ jest w pewnym sensie faktem, czymś dokonanym, potwierdzonym. Z kimś był towarzystwem, a bez niego jest sam, co stawia go w przykrej sytuacji, gdzie musi radzić sobie ze wszystkim na własną rękę. Nie ma oparcia, choć miał je za każdym razem, gdy go potrzebował. Taki typ samotności czasem boli o wiele bardziej, ze świadomością, iż jest o wiele bardziej namacalny i trudny do ujarzmienia niż stan, w którym czujemy się samotni, lecz jest to jedynie coś, o czym myślimy w ten sposób być może jako jedyni.

Czym więc jest samotność? Urojeniem czy prawdą? Obie opcje są poprawne, i to w wielu przypadkach. Możemy sobie wmawiać, że jesteśmy samotni, podczas gdy jedynym, co nas hamuje, jest psychiczna bariera zapętlająca nasze uczucia w taki sposób, aby nie zmieniać myślenia. Istnieje również opcja, w której z całych sił pragniemy złapać z kimś najmniejszy zalążek kontaktu, lecz odsuwamy osoby swoim zachowaniem lub słowami albo po prostu najzwyczajniej w świecie mamy problemy z kontaktami międzyludzkimi. Wtedy, nieważne jak bardzo zmienialibyśmy się dla innych, w głębi i tak pozostalibyśmy sobą, a z czasem wyszli na wierzch, ukazując swoje  prawdziwe ja. Nie byliśmy, nie jesteśmy i nie będziemy w stanie dogodzić każdemu, więc najlepiej po prostu trzymać się własnych zasad.